Çok zaman geçti üstünden, çok insanlar, çok sevmeler... En son ne yazdım hatırlamıyorum. Yazmak geldi içimden. Savruldum. Gerçeklikle hayal ettiklerim arasında bi yerde kaldım. Yapabileceklerimle kaybedebilecekler im arasında sıkıştım. Aşk ile yalnızlık arasında sıkıştım. Anlayacağınız Cennet ile Cehennem arasında kaldım.

İnsan bir yere ayit olmalı. Bu bir ihtiyaçtır bence. Eğer gideceğiniz bir liman yoksa yolculuğun bir anlamıyor. Çektiğiniz zorlukları iyiki çekmişim demiyecekseniz hiç bir anlamı kalmıyor hayatın. İnanmak iyi şey dedim. İnanmanın herşeyi çözebileceğine inandım. Beklemenin mutluluk vereceğine inandım. Aşkı bulduğuma inandım. Onsuz asla yapamayacağıma inanmıştım.

Ne yazık ki, ben her şeyi zor yoldan öğrenen bir insanım. Doğam bu. Çok şükür ki, rabbim beni hayırlısına götürüyor. Zorla da olsa. Acı veriyor bazen, bazen daralıyorum. Artık ya yanlışsam diye düşünüyorum. Reddettiğim şeylerin, olmak istemedim şeylere dönüşmekten korkuyorum.

İnanmak dedim hep. İnanın başarırsınız. Öyle olmuyormuş anladım. Bazı şeyler için tabi. Eğer atomu parçalayacağınıza inanırsınız ki inandılar başarırsınız. Ceo olmaya inanırsanız  ki inandılar olursunuz.

Hayatta herşeye sahip olabilirsiniz belki. Para herşeydir belki sizin için. Ama asla bir yüreği kendinize bağlayamazsınız.

Yazışarımda hep bir kişiden bahsettim. Çok kişi aradan yazmayalı. Aman emin olun sonuçlar hiç değişmedi. Asla bir kalbi yüreğime bağlayamadım. Hep gittiler. Belki benim hatam. Bilemiyorum. Zaten vakitte geç oldu.

İnanın başarırsınız. Cidden inanın yaparsınız.

Ben en çok kendime inandım. Ama inanmıyorum. Bari siz inanın.