Bitti kabul ediyorum. Ama görünce hele de birisinin kolları arasında gördüğüm zaman, işte o zaman pişmanlık geliyor insanın içine. Dizlerimin bağı çözülüyor. Dizlerim sanki gitmek için çırpınıyor. Biliyorum benden çok istiyor ellerim, gözlerim, dizlerim. Ama gidemiyorsun işte. Çünkü o başkasının elinde.  Boş ver diyorsun. Mutlu olsun diyorsun. Başkasının kolları arasında görünce hiç aklımdan geçirmediğim bir düşünce yankılandı. Hiç mi bir şey hissettiremedim. O kadar da mı sevemedim. Hiç yüreği sızlamadı mı acaba beni bir yerde görünce, zabun denildiğinde hiç mi yüreğinin titremedi. Eğer öyleyse, eğer hiç bir şey hissettiremediysem, yazıklar olsun bana. Harbiden yazıklar olsun. Aşkıma, yazdıklarıma, inancıma yazıklar olsun. Tek bir anım

Bazen öyle bir acı kaplıyor ki yüreğimi bağırmak geliyor içimden. Koşmak, kaçmak geliyor içimden. Nedenini bilmiyorum. Onlar aklıma geliyor. Hayatıma girip iz bırakanlar aklıma geliyor. Acımı bastırmaya çalıştıkça iyice artıryor. Kafayı ye

Son

Yine yanlış yerde, yanlış zamanda çıktı karşıma. Değişen dünyanın değişmeyen kaderi yine tecelli etti benim için. Farklı olur sanmıştım bu sefer farklı olur sanmıştım. Ama olmadı. Kaç kez ölür bir yürek bilmiyorum.
Uzun zaman olmuştu böyle gözlere bakmayalı. Yada baktığım gözlerde  böyle bir şey görmeyeli. En son Şule de görmüştüm ama bu kadar değildi onda gördüğüm. Tarifsiz bir şey bu. Yani baktığında huzur doluyor insan. Her baktığımda sanki zaman duruyor. Dünyada her şey ölü bir onun gözleri canlı. Bakmaya utanır oldum. Kaçamak kaçamak bakıyordum. Çocuksu sesi, çocuksu yüzü sanki etrafında ki büyümüş gibi görünen insanlara inat ben büyümedim diyor. Ve asla içindeki çocuğu öldürme niyetinde değil. Beni bu kadar neden etkiledi bilmiyorum. Anladı mı onu da bilmiyorum ama engel olamazdım. Olamadım. Anlasa da bir şey değiştirmeyecek. Cidden bu sefer olması imkansız. Çünkü o arkadaşımın sevgilisi. Yeni tanıştılar ve bende yeni tanıştım o gözlerle. Yaptığım yanlış bir şey ama engel olamıyorum. El ele tutuşuyorlar. Ve ben de bir fırtına kopuyor.  Allah mutlu mesut etsin demekten başka bir şey gelmiyor içimden. Ve en acı tarafı da ne biliyor musunuz ? Arkadaşım kıza nasıl davransam diye bana soruyor. Ya engel olacağım ki yapamam hem o gözlere hemde arkadaşıma ya da sırf yeniden görürüm diye. Sırf gözlerine tekrardan bakayım diye yardımcı olacağım. İmkansız bir aşk ve yine yeniden yanlış yerde yanlış zamanda çıktı karşıma. Bu sefer ki daha acı oluyor. Gittikçe artıyor acılar. Hiç azalmıyor. Acaba diyorum aşk yolunda çekeceğim daha kaç acı vardır bilemiyorum. Ne diyelim. Vardır bunda da bir hayır vesselam.

Kelimeler sıralanıyor zihnimde. Şiirler, şiirler, şiirler.... Ard arda geliyorlar. Ama yazmaktan korkuyorum. Engel olmamaktan korkuyorum. Yazarsam bitiremeyeceğimden korkuyorum. Yazarsam unutamayacağım biliyorum. Ve bu yüzden susuyorum. Bir yazmaya başlarsam. Yazdığım kıza aşık olacağım. Satırların arasında sıkışıp kalacak yüreğim. Bu yüzden şiir yazmıyorum. Yazmayacağım. Ne kadar engel olurum bilmiyorum. Ama yazmayacağım. Unutmak istiyor ve unutamıyorum....